Drie gespeeld, nul punten. De harde cijfers na de eerste weken van de competitie. En drie keer heb je het idee dat je aardig in de wedstrijd mee komt, maar drie keer staan we met lege handen. It’s the same old song.

Er moet gezegd worden dat Sporting Andijk elkaar beter kon vinden en dat ze regelmatig op onze helft verschenen en ook wel bij ons doel kwamen. Maar zonder echt grote kansen te krijgen. Een half uur bleef de stand zo 0-0, tot Marc Druijf zijn vinger eerst in zijn mond stak en daarna in de lucht. Even voelde hoe de wind stond. De omwenteling van de aarde inschatte, de vorm van de bal nog eens bekeken en vervolgens bekeken, tegen de wind in maar met de draai van de aarde mee de bal van grote afstand in het doel hengste.

Schitterende treffer, wonderlijk tegelijk. Maar lang konden we er niet van genieten want vanaf de aftrap zocht Andijk ons doel weer. En met succes. Fraai ook trouwens, want de bal vloog onhoudbaar in de bovenhoek.

Dat onze tegenstander de rust in ging met een 3-1 voorsprong, daar zijn allerlei redenen voor te geven. Ze zijn in de kleedkamer al meer dan genoeg geanalyseerd.

Het zicht op een resultaat – ondanks verwoede pogingen het tij te keren - vertroebelde in de tweede helft na een kwartiertje toen de stand naar 1-4 getild werd. Daar veranderden de doelpunten van Jeroen (2-4) en Sander (3-6, in de laatste seconde) niets meer aan.