“Ze kwamen niet voor de winst. Ze kwamen om te laten zien dat ze bestaan.”

Ze waren met twaalf.
Geen wisselbank. Geen uitwijkplan.
Alleen twee auto’s, één vlag en een ploeg die wist: we doen het met wie we zijn.

Frank en Jaap waren er niet.
Jelle wilde fietsen, maar wist op tijd beter.
Hij stapte in bij Jacco.
En zo begon het.

Zwaluwen’30 3 had al 102 keer gescoord dit seizoen.
Een ploeg als een rekenmachine.
Opperdoes wist wat ze zouden tegenkomen.
En toch kwamen ze.

Gideon Smit stond op doel.
Normaal is hij linksback.
Maar vandaag, voor de tweede keer dit seizoen, was hij keeper.
Gewoon omdat het moest.

Achter hem stond een verdediging die elkaar aanvoelde zonder te praten.
Rene Klaver, Antonie van Splunter (maar we noemen hem Tony), Lucas Wilms en Jelle Strikwerda.
Ze spraken in blikken en bewegingen.

Op het middenveld:
Sander Kok en Jacco Wilms, werkpaarden.
Marc Druijf links, Bas Sanders rechts.
En in het hart: Niels Putting, spelverdeler in stilte, de man die het tempo bepaalt zonder te wijzen.

Voorin stond Bruce Blanchard.
Die liever linksmidden speelt.
Vandaag stond hij in de spits.
Omdat coach Bas misschien hoopte dat hij weer zou doen wat hij in het vorige duel ook deed: scoren tegen Zwaluwen...

Na twintig minuten viel de 1-0.
Zwaluwen was scherp, snel.
Opperdoes stond.

In de 28e minuut kwam de wissel.
Jeroen Bakker, die tot dan toe vlagde, kwam erin.
Bas Sanders stapte eruit en nam de vlag over.
Bruce zakte terug.
Jacco en Niels begonnen te rouleren. Geen woorden, alleen gevoel.

Zo'n twintig minuten later: 2-0.
Vlak voor rust.
Het was warm. Warmer dan verwacht.
De benen werden zwaarder. Maar niemand klapte om.

Na rust liep Zwaluwen uit.
3-0. 4-0.
Maar Opperdoes bleef voetballen.
Ze bleven hetzelfde doen.
Steeds opnieuw.
Tot de tank leeg was.

En toen, in minuut 75, kwam het moment.
Een verdwaalde bal, een scrimmage, Jeroen Bakker aan het eind, het laatste voetje tegen de bal.
4-1.

In de slotfase schoof Bruce terug naar rechtsback.
Klaver ging naar het middenveld.
Ze zetten het nog één keer goed. Niet voor de winst, maar voor het gevoel.

Vijf minuten voor tijd werd het 5-1.
Dat maakte niks meer uit.

Na afloop reden ze in stilte terug.
Op de A7.
De airco aan.
De zon op hun gezichten.

Jelle zat op de bijrijdersstoel.
Niet op de fiets.
Maar wel met het besef: dit was een dag die je meeneemt.